Vertrek uit Punta Arenas

We tanken het schip vol in Punta Arenas, en verlaten rond middernacht door de Straat van Magellaan het vaste land. Het is een heldere nacht en voor het eerst hebben we goed zicht op de sterrenhemel van het Zuidelijk Halfrond, compleet met Melkweg en vallende sterren. Als de zon een paar uur later opkomt staat iedereen aan dek. De besneeuwde bergtoppen langs de zeestraat zijn adembenemend, en het wisselvallige weer bezorgt regenbogen aan de lopende band. Dit is de laatste keer dat we land zullen zien de komende twee maanden. Vanavond varen we de rand van de continentale plaat over, en de Antarctische Oceaan op.

 

Dag 1

Ik doe de komende twee maanden de nacht shift, dus ik probeer zo snel mogelijk over te schakelen op een omgekeerd ritme. Om 3 uur ‘s nachts rol ik mijn bed uit en besluit een uitstapje te maken voor wat frisse zeelucht. Maar zodra de deur achter me dichtvalt is het stikdonker. Op een paar navigatielampjes na is er niets. Het gebulder van de golven overstemt zelfs het lawaai van de scheepsmotoren, en de metalen railing lijkt een lachwekkende barriëre tussen mij en een wisse dood. Ik durf me niet te bewegen in het geval het dek plotseling onder mijn voeten verdwijnt en ik het ijskoude water in duikel. Als je overboord valt ziet niemand je, en het water is zo koud dat je al overleden bent aan onderkoeling lang voordat je de kans hebt te verdrinken. Ik ben vaak genoeg op zee geweest en ik heb geen enkele moeite met boten, maar nu ben ik doodsbang.

 

Dag 2-5

Nadat ik wat bijgekomen ben van mijn eerste nachtwandeling (zolang je je aan de veiligheidsinstructies houdt is er niets aan de hand) ga ik op ontdekkingstocht door het schip en na een paar nachten heb ik nergens moeite meer mee. Op dag 2 krijgen we een verrassing: een grote ademwolk in de verte, afkomstig van een walvis! Het is te ver weg om de walvis goed te kunnen zien, maar als ik later mijn foto’s terugkijk zie ik de rimpelige rug van een potvis. We hopen dat hij of zij hier veel vriendjes heeft rondzwemmen.

 

Dag 6: Aankomst op de boorlocatie

00:00 Wisseling van de wacht

Om 6 uur vanochtend wordt onze eerste boorkern verwacht. De dagploeg geeft de laatste instructies en de nachtploeg bereidt zicht voor op de allereerste samples. Hoe zou het sediment eruit zien?

02:00

Er heerst een gezonde spanning in het lab. We zoeken het gereedschap bij elkaar, downloaden de laatste papers en nemen nog één keer het protocol door. Tv schermen in de labs tonen live beelden van het boordek en houden ons up to date met de voortgang. Nog 500 meter tot we de zeebodem bereiken…

03:00

Nog snel even pauze voor de chaos losbarst. We genieten van de rust.

05:00

De eerste boorkern is genomen op 4000 meter diepte en is onderweg naar boven. Dat duurt ongeveer een half uur dus we hebben nog even tijd voor een snelle lunch.

05:32

CORE ON DECK! Na de aankondiging van het boorteam gaat gejuich op.

05:33

Waar zijn de schaaltjes? Ik kan mijn helm niet vinden! Welk sample is voor mij? Dit spul stinkt! Wat moet ik ermee? NEEEE de label machine is stuk! Help de software doet het niet! Ik zweer dat mijn waterfles hier 5 seconden geleden nog stond, waar is hij? Waarom is dit sediment zo pluizig? En waarom filmen ze me uitgerekend nu???

06:30

Gelukt! De samples zijn gewassen en staan te drogen in de oven zonder al te veel problemen, de boorkern is gemeten en opgedeeld, en paleontoloog Olivier kondigt trots de eerste schatting van de leeftijd van het sediment aan.

 

Tijdens de rest van onze shift krijgen we ieder uur een nieuwe kern. Al snel vormt een routine, en tegen 12:00 ‘s middags voelt het alsof we nooit anders hebben gedaan. We geven uitgebreide instructies aan de dag shift (‘geen zorgen als het sediment wat pluizig lijkt, dat komt door de diatomeeën, en de labelmachine doet het prima zolang je eerst een leeg label print’) en een uur later rollen we moe maar voldaan ons bed in.